Maryana 1944 deel 2

USS Yorktown (CV-10), een van die vliegdekskepe van TF 58. Gevleuelde vliegtuie - SB2C Helldiver duikbomwerpers; agter hulle is F6F Hellcat-vegters.

Die Slag van die Filippynse See het die uitslag van die Mariana-veldtog bepaal. Die garnisoene van Saipan, Guam en Tinian, hoewel hulle hul hopelose situasie besef het, was nie van plan om hul wapens neer te lê nie.

Teen die nag van 18-19 Junie 1944 was die Amerikaanse en Japannese vloot in die Filippynse See net ure weg van die grootste lugbotsing in die geskiedenis. TF 58 is 'n groep vinnige vliegdekskepe onder bevel van vise-adm. Mitscher - het in vyf dele gevaar, ongeveer 25 km van mekaar geskei. Hulle samestelling was soos volg:

• TG 58.1 - vlootvliegdekskepe Hornet en Yorktown, ligte vliegdekskepe Bello Wood en Bataan (hul vlugdekgroepe het bestaan ​​uit 129 F6F-3 Hellcat-vegvliegtuie, 73 SB2C-1C Helldiver duikbomwerpers en vier SBD's -5 Dauntless, 53 TBM/TBF- bomwerpers en torpedo-bomwerpers 1C Avenger en agt F6F-3N Hellcat-nagvegvliegtuie - altesaam 267 vliegtuie); drie swaar kruisers (Baltimore, Boston, Canberra), een lugafweerkruiser (Oakland) en 14 vernietigers;
• TG 58.2 - vlootvliegdekskepe Bunker Hill en Wasp, ligte vliegdekskepe Monterey en Cabot (118 Hellcats, 65 Helldivers, 53 Avengers en agt F6F-3N's - 'n totaal van 243 vliegtuie); drie ligte kruisers (Santa Fe, Mobile, Biloxi), een lugafweerkruiser (San Juan) en 12 vernietigers;
• TG 58.3 - vlootvliegdekskepe Enterprise en Lexington, ligte vliegdekskepe Princeton en San Jacinto (117 Hellcats, 55 SBD-5 Dauntless duikbomwerpers, 49 Avengers en drie F4U-2 nagvegters) Corsair" en vier F6F-3N "Hellcat" nag vegters - uit 'n totaal van 228 vliegtuie); die swaar kruiser Indianapolis, drie ligte kruisers (Montpelier, Cleveland, Birmingham) en een lugafweerkruiser (Renault) en 13 vernietigers;
• TG 58.4 - vliegdekskip van die Essex-vloot, ligte vliegdekskepe Langley en Cowpens (85 Hellcats, 36 Helldivers, 38 Avengers en vier F6F-3N's - 'n totaal van 163 vliegtuie); drie ligte kruisers (Vincennes, Houston, Miami) en een lugafweerkruiser (San Diego) en 14 vernietigers;
• TG 58.7 - sewe slagskepe (Noord-Carolina, Washington, Iowa, New Jersey, Indiana, Suid-Dakota, Alabama), vier swaar kruisers (Wichita, Minneapolis), "New Orleans", "San Francisco") en 14 vernietigers.

Vise-admiraal Ozawa, bevelvoerder van die Mobiele Vloot (die hoofvlootmag van die Japannese vloot), het sy magte soos volg verdeel:

• Span A - Vlootdraers Shokaku, Zuikaku en Taiho, wat saam Air Squadron One vorm (sy dekgroep, die 601ste Kokutai, het bestaan ​​uit 79 A6M Zeke-vegvliegtuie, 70 D4Y Judy-duikbomwerpers en sewe ouer D3A Val- en 51 B6N Jill-torpedobomwerpers - altesaam 207 vliegtuie); swaar kruisers Myoko en Haguro; ligte kruiser Yahagi; sewe vernietigers;
• Span B - vliegdekskepe van die Junyo- en Hiyo-vlote en die ligte vliegdekskip Ryuho, wat saam die Tweede Lugvaarteskader uitmaak (sy draersgroep, 652. Kokutai, het bestaan ​​uit 81 A6M Zeke, 27 D4Y Judy, nege D3A Val en 18 B6N Jill - 'n totaal van 135 vliegtuie );
• slagskip Nagato, swaar kruiser Mogami; agt vernietigers;
• Span C - die ligte vliegdekskepe Chitose, Chiyoda en Zuiho, wat saam die Third Aviation Squadron vorm (sy dekgroep, die 653rd Kokutai, het bestaan ​​uit 62 A6M Zeke en nege B6H Jill torpedobomwerpers en 17 ouer B5H "Kate" - 88 vliegtuie in totaal); slagskepe Yamato, Musashi, Kongo en Haruna; swaar kruisers Atago, Chokai, Maya, Takao, Kumano, Suzuya, Tone, Chikuma; ligte kruiser Noshiro; agt vernietigers.

Aan die hoof van die formasie was die sterkste Groep C, wat hoofsaaklik uit slagskepe en kruisers (relatief bestand teen aanval en goed toegerus met lugafweerartillerie) en die minste waardevolle vliegdekskepe, veronderstel om 'n moontlike teenaanval van die Amerikaners. Spanne A en B het ongeveer 180 km agter, langs mekaar, ongeveer 20 km uitmekaar gevolg.

In totaal het Mitscher se lugmag bestaan ​​uit 902 vliegtuie wat vanaf die dekke van vliegdekskepe opereer het (insluitend 476 vegvliegtuie, 233 duikbomwerpers en 193 torpedobomwerpers) en 65 seevliegtuie wat deur slagskepe en kruisers bestuur is. Ozawa kon slegs 430 vliegtuie (insluitend 222 vegvliegtuie, 113 duikbomwerpers en 95 torpedobomwerpers) en 43 seevliegtuie in die veld plaas. Mitscher het 'n meer as tweevoudige voordeel in vliegtuie gehad, en 'n drievoudige voordeel in vegvliegtuie, aangesien soveel as 222 (die ouer weergawe van die A71M6) uit 2 Ziks as vegbomwerpers gedien het. Benewens swaar kruisers het dit ook alle skeepsklasse oortref.

Die oggend van 19 Junie het die skepe van TF 58 egter al hoe meer senuweeagtig geraak. Ozawa het uitstekend gebruik gemaak van sy belangrikste voordeel – die lang reeks van sy eie vliegtuie. Sy verkenningsvoertuie en seevliegtuie het 1000 650 km van sy skepe af gewaag; Mitscher se ene het net 550 km. Om sake vir die Amerikaners nog erger te maak, kon die Japannese luggroepe van 400 km af aanval, die Amerikaanse van sowat XNUMX km. Daarom, vir die mobiele vloot, sal die gevaarlikste vyand die bevelvoerder wees wat die afstand met vrymoedigheid verminder en daarna streef om "nader te kom." Ozawa het egter geweet dat adm. Spruance, bevelvoerder van die Amerikaanse vloot se vyfde vloot en bevelvoerder-in-hoof van Operasie Forager, is versigtig en sal nie aanval nie.

SB2C Helldiver duikbomwerpers (foto van die Yorktown-groep) het Dauntlesss aan boord van die Amerikaanse vlootvliegdekskepe vervang. Hulle het groter gevegspotensiaal gehad en was vinniger, maar was moeiliker om te loods, vandaar hul bynaam "The Beast".

Terwyl Ozawa se doel was om Mitscher se skepe te vernietig, was Spruance se prioriteit om die Saipan-strandkop en die invalsvloot van die Marianas te beskerm. So is TF 58 van sy vryheid van maneuver ontneem, wat hierdie hoogs mobiele formasie gedwing het om homself op 'n byna statiese wyse te verdedig. Erger nog, deur Mitscher te beveel om naby die Mariane te bly, het hy die vyand nog 'n aansienlike voordeel gegee. Ozawa se vliegtuie kan nou Guam se lughawens as voorwaartse basisse gebruik. Na die klopjag en voordat hulle na hul draers teruggekeer het, kon hulle daar brandstof aanvul, ver buite die reikwydte van Mitscher se vliegtuie.

Toe TF 18 se vliegtuig teen die aand van 58 Junie nie daarin kon slaag om die Japannese skepe op te spoor nie, het Spruance Mitscher opdrag gegee om sy groep nog nader aan die Mariane te neem om te verhoed dat die vyand hom onder dekking van die duisternis ná donker verbysteek. Gevolglik het beide Mitscher (TF 18) en Ozawa (Mobile Fleet) in die nag van 19–58 Junie ooswaarts na die Marianas gevaar en 'n konstante afstand van mekaar gehandhaaf. Die aand tevore, danksy 'n verslag van die Cavalla-duikboot, het die Amerikaners die vyand se posisie ontdek, wat op die aand van 18 Junie deur HF/MF-radiobakens bevestig is, maar hierdie waardevolle inligting het elke uur meer en meer verouderd geraak. Voor dit het geeneen van Mitscher se verkenningsvliegtuie Ozawa se draers opgespoor nie, want laasgenoemde het deur vaardig maneuvreer sy bevel buite die bereik van TF 58 se verkenningsvliegtuie gehou.Intussen het sy vliegtuie die bewegings van die Amerikaanse bemanning dopgehou.

Ozawa het nie sy verkenningsvoertuie gespaar nie. Tussen 4:30 en 6:00 het 43-13 seevliegtuie B5N Kate en 11 D4Y Judy en 19 E13A Jake hulle uitgestuur, waarskynlik besef dat die meeste deur Hellcats onderskep sou word voordat hy iets kon rapporteer. Om die presiese posisie van TF 58 se draers te ken was egter vir hom 'n prioriteit, aangesien hy 'n veilige afstand van die vyand probeer hou het. Nadat hy egter soveel magte aan verkenning verbind het, het hy besluit om hiervoor te vergoed deur die patrollievliegtuie wat veronderstel was om sy vloot teen aanvalle van onder water te beskerm, te laat vaar. Met inagneming van hoe min vernietigers hy gehad het (hy het soveel as sewe aan die einde van Mei en vroeg in Junie verloor, die meeste daarvan gesink deur Amerikaanse vlootduikbote, so hy het nou net 23 gehad), het hy 'n groot risiko geloop.